Rozdział 21.

*Perspektywa Louisa*
Otworzyłem białą kopertę, wyciągając z niej duży plik banknotów. Zabrałem się od razu za liczenie. Zgadza się Pieniądze to najważniejsza rzecz na tym zakichanym świecie. Masz kasę - masz szacunek, dogodne życie, bezpieczeństwo. Jeśli jednak jej nie masz... Jest źle, bez nich nie ma życia. Tak właśnie ludzie niszczą siebie nawzajem, a mi się wydaje, że za niedługo rasa ludzka wyginie przez różnorakie wojny i chęć władzy.
Nie przejmując się dalej losem ludzkości, ponownie zapakowałem pieniądze, zamknąłem je w sejfie. Banki nie zyskały mego zaufania, wolę prostsze wyjście - gotówkę.
Podszedłem do przeszklonej ściany pokoju, wlepiając wzrok w tutejszy krajobraz. Miasto było znane, ale z pewnością nie luksusowe, zważając na stare kamienice, usadzone bardzo blisko siebie, wąskie ulice. Będąc szczerym nie wiem dlaczego wybrałem akurat to. Zapewne dlatego, że mam tutaj w miarę dobre kontakty, na przykład z Jamesem - mechanikiem, od którego kupiliśmy samochody.
- Nad czym myślisz? - Spokojny, melodyjny głos brunetki rozbrzmiał w pokoju.
Gdy była zaraz obok mnie, przyciągnąłem ją do swojego torsu, splatając nasze palce.
- Nad teraźniejszością. - Odparłem zgodnie z prawdą.
- I jaka według ciebie jest?
- Trudna, czasami nie do zniesienia, niezrozumiała, nieobliczalna, zaskakująca, krzyżująca plany. - Począłem wymieniać, a dziewczyna uniosła głowę, patrząc w moje oczy. 
- Co stałoby się, gdybyśmy się nie spotkali?
Ona zawsze zadaje mnóstwo pytań, na które czasami nie znam odpowiedzi lub muszę się nad nią zastanowić.
- Byłoby gorzej niż źle, możliwe jest, że ty byłabyś już dawno martwa. - Uśmiechnąłem się smutno, gdy jej ciałem wstrząsnął nieprzyjemny dreszcz.
Wiedziałem, iż w moich ramionach, przy mnie czuła się bezpiecznie. Tylko ja w tej chwili mogłem zapewnić jej właśnie ochronę. Staram się jak tylko mogę, by nic jej się nie stało. Wiem, że jest tą z którą chcę dzielić życie. Pragnę się nią opiekować, widzieć jej szczęście, uśmiech. Chciałbym nawet kiedyś zobaczyć nasze dzieci biegające za piłką w ogrodzie. Chciałbym z nią założyć normalną rodzinę. Ale nie mogę, Najwyższy nie zezwala na takie związki. Cudem jest i tak, że jeszcze mi jej nie odebrał.
- Czego on ode mnie chce? Przecież mam zablokowane te całe moce.
- Nie przejmuj się, kochanie. Pozbędziemy się tego śmiecia w najbliższym czasie i już nie stanie nam na drodze - uśmiechnąłem się wręcz szatańsko sam do siebie, widząc oczami wyobraźni umierającego George'a.
Poza tym coś czuję, że to ten dzień. Dzisiaj nasz wampirek będzie miał skręcony kark. 
W pewnym momencie do moich uszu doszło pukanie, a drzwi otworzyły się, zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć. Odwróciłem się, patrząc na całkiem poważną minę Stylesa.
- Co jest, Harry?
- Masz rację, to dzisiaj - odpowiedział, a bezczelny uśmiech rozciągnął powoli jego blade usta.
- Skąd to wiesz? - dopytałem, unosząc jedną brew ku górze. - Czyżby przeczucie? - zaśmiałem się.
- Cóż, jeśli przeczuciem nazywasz kilkudniowe obserwacje, to tak - wzruszył ramionami obojętnie, lecz z jego twarzy nie znikał ten szelmowski uśmiech.
- No dobra, Nathalie... Trzeba będzie cię ukryć gdzieś i z kimś - mruknąłem, patrząc w jej zmartwione, zielone tęczówki. - Spokojnie, kochanie. Pozbędziemy się go wreszcie, ty będziesz znacznie bezpieczniejsza, a my będziemy mieć wreszcie spokój.
Dziewczyna kiwnęła głową potwierdzająco, wtulając się w moją klatkę.
- Harry, przyszykuj proszę odpowiednią broń.
- Tak jest, Boo - zaśmiał się i wyszedł, zostawiając nas samych.
Przewróciłem mimowolnie oczami na przezwisko, którym Styles mnie czasami nęka.
- Zostaniesz w piwnicy z... Harrym - westchnąłem.
Nie chciałem dłużej czekać, zwłaszcza że nie mamy pojęcia kiedy tak na prawdę się tutaj pojawią. Zabrałem Nath do schludnego, sterylnego pomieszczenia, które aż ciężko było nazwać piwnicą. Poprosiłem - a raczej zaszantażowałem - Harry'ego, by z nią został, a ten jęcząc jak jakiś osioł powlókł się na dół po schodach. Wiem, że chciałby skręcić kark Jayowi, ale przykro mi - nie ma szans. Powinien pędzić jak na skrzydłach pilnować swojej siostry, a nie jeszcze zrzędzić, że nie chce.
 Wsadziłem za pasek dwie bronie, w rękawie schowałem sztylet. Całkiem dobrze uzbrojony wszedłem do garażu, gdzie znalazłem wszystkich, prócz Stylesa, jego siostry, Ev i Josha, którzy tak jakby patrolowali teren. Oparłem się o maskę Skyline'a, należącego do Harry'ego, schowałem dłonie w kieszeniach, przypatrując się grupie przyjaciół. Uśmiechnąłem się pod nosem, widząc ich zaciętą konwersację na temat jakiegoś wyścigu czy samochodu. W pewnym momencie ktoś zawołał moje imię, był to Alex. Odwróciwszy głowę w jego stronę, zauważyłem że trzyma w ręce butelkę piwa. Kiwnąłem głowa potwierdzając nieme pytanie i wystawiłem ręce. Zręcznie chwyciłem w jedną dłoń butelkę, gdy rzucił ją w moją stronę, po czym bez zastanowienia otworzyłem ją kluczami od samochodu. Po kilku łykach ponownie zwróciłem swój wzrok w stronę już milczącego towarzystwa, które wpatrywało się we mnie.
- Jakieś plany? - zapytał Malik.
W odpowiedzi pokręciłem głową przecząco, śmiejąc się. Plany? 
- Niby jakie? I tak nie mamy pojęcia kiedy, gdzie dokładnie zaatakuje. Może to być w nocy, za kilka godzin, a nawet za minutę. Jedyne co możemy zrobić to przygotować się na ten atak - skwitowałem, a ciche westchnięcie wydostało się z jego ust. - Mam więc nadzieję, iż każdy z was ma przy sobie jakąkolwiek broń.
Jak na zawołanie wszyscy wyciągnęli to, co mieli. Przyznam, że cieszy mnie ich zaangażowanie. To czyni nas również jedną z najlepszych ekip w UK. Jesteśmy zgrani, zgodni, ufający sobie nawzajem, a przede wszystkim - lojalni.
Wnet drzwi huknęły, przez nie weszła lekko zirytowana brunetka, a zaraz za nią kędzierzawy. Kłócili się o coś, lecz nie przysłuchiwałem się.
- Co jest? - Kiwnąłem głową w jej stronę.
- Ugh, to jest, że nie mam zamiaru siedzieć w piwnicy jak nie wiadomo kto!
- I ja mam przez to cierpieć - prychnął pod nosem Styles.
- Nie rozumiesz czy nie chcesz zrozumieć, że chcę cię chronić?
- Rozumiem i to doceniam, ale to już jest przesada, Tomlinson. Mam nogi, ręce i potrafię się bronić.
Jeśli mam być szczery, to zdziwił mnie jej nagły przypływ odwagi oraz pewności siebie. Byłem pewien, że nie wyjdzie stamtąd, póki jej na to nie pozwolę, a tym czasem ona chce się bronić, zamiast ukrywać. Ta dziewczyna z każdym dniem imponuje mi coraz bardziej.
- Dobrze, będziesz tu z nami, kiedy przyjdą. Pasuje? - zapytałem, patrząc na nią beznamiętnym wzrokiem.
- Bardziej niż tamta opcja - mruknęła, przewracając oczami.
 Zgarnęła ze stołu otwartą butelkę piwa, która należała najprawdopodobniej do Perrie i upiła kilka łyków, po czym odłożyła ją na miejsce. Usiadła na masce Imprezy, lekko pochylając się do przodu. 
- Nie będziemy się z nimi cackać, załatwimy to wreszcie porządnie - odezwał się Harry, pocierając kciukiem swoją dolną wargę.
- Zgadza się.
- To już nie jest zabawa, mam dość tych szczyli - dodał Bruce.
- A kto nie ma? - Wciął się również Liam.
- Ludzie, w międzyczasie możemy zacząć planować nasz powrót do Anglii - zaproponował Malik. - Lepiej teraz zacząć, niż później, nie?
No, ma racje wilk. Leniwie odepchnąłem się od maski Nissana, skierowałem w stronę stołu i oparłem o niego.
- Jeszcze tu stoisz Adam? Mapa.
Czarnowłosy opuścił bez jęczenia garaż, by po chwili wrócić ze sporym kawałkiem papieru i rozłożyć go na blacie.
- To nasz dom. - Wskazałem palcem na czarny punkt. - My wiemy, że kilka gangów zebrało się wokół nas i stolicy państwa. - Zrobiłem kółko wokół miasta, w którym mieszkaliśmy przedtem. - Więc? Jakie macie pomysły?
- Zaatakować centralnie w środek, by ich stamtąd wymieść?
- Chcesz się pakować do centrum wojny, gdzie mogą cię rozstrzelać, Bruce? - uniosłem jedną brew, patrząc na niego wręcz z kpiną, na co jedynie uniósł ręce w geście poddańczym.
- Trzeba by zająć się dyskretnie jednymi do końca, a potem iść do następnych?
- Rozwiń myśl, Chris - poprosiłem.
- Chodzi mi o to, że moglibyśmy zaatakować dyskretnie jeden gang, tak by inni się o tym nie dowiedzieli, a potem zejąć się kolejnymi.
- To nie przejdzie, za dużo ich tam. - Alex pokręcił głową przecząco.
- Racja, nie ma szans byśmy to zrobili niezauważalnie - przytaknąłem. - Nie możemy wywołać wielkiej wojny ani wygonić ich niepostrzeżenie.
- Może by tak zawrzeć z nimi fałszywy układ? - zaproponowała milcząca dotąd Nath.
Zmarszczyłem brwi w skonsternowaniu, spoglądając na nią.
- Co masz na myśli? - odezwał się Liam z podobnym wyrazem twarzy do mojego.
- Nie wiem. Możecie z ich szefami założyć się na przykład o teren, samochody czy coś równie cennego - wzruszyła ramionami.
To jest to. Ale czy przywódcy tych dziecinnych, ulicznych gangów będą chcieli współpracować? W dodatku na moich zasadach, w mojej grze, gdzie zawsze wygrywam ja?
Oby byli na tyle naiwni.
- To nie jest głupi pomysł...
Rychło kilka sekund po moich słowach czerwona lampka na ścianie zapaliła się.
Przyszli.
A moim zadaniem jest ich zabić i ochronić Nathalie.
__________________________________________
Hey, hey, hello!
Yes, I'm back! Radujmy się! ;3
No to ten... Rozdział trochę nudny, ale przysięgam, że w nasępnym będzie się działo ^.^
Poza tym myślałam nad zawieszeniem Hell, ale jednak poprawiając kilka rozdziałów, których nie wrzuciłam myślałam sobie; to głupi pomysł. Będzie co będzie, nie ma takiej potrzeby.
Robimy tak;
5 komentarzy = następny rozdział
Nie chcę was szantażować, ale rozumiecie mnie, ostatnio statystyka spadła i trochę mi się smutno zrobiło ;( 
Do następnego, kochani.
W. xo